Hoe een Rotterdams jongetje door jeugdhulpverlener Jolien de weg omhoog weer vond

Elk kind is anders, elke ouder is anders en elke school is anders. De situaties en uitdagingen waarmee we ouders en kinderen als gro-up jeugdhulp helpen zijn daarom dan ook heel uiteenlopend. Dat vergt flexibiliteit van onze jeugdhulpverleners. Zij moeten hun aanpak bepalen op basis van wat ze zien en ervaren.

Gaat dat altijd perfect? Natuurlijk niet, dat is onmogelijk. Maar onze jeugdhulpverleners gaan wel altijd tot het uiterste om gezinnen zo goed mogelijk te ondersteunen. En soms leidt dat tot succesverhalen die te mooi zijn om niet te delen. Jeugdhulpverlener Jolien vertelde ons zo’n verhaal.

‘Ik werk als ambulant jeugdhulpverlener in de omgeving Rotterdam. Ik begeleid kinderen die een hulpvraag hebben. In mijn geval gaat het bijna altijd om kinderen waarbij schooluitval dreigt of al speelt. Mijn doel is om de kinderen en de mensen in hun omgeving zo goed mogelijk te begeleiden, zodat we de schooluitval voorkomen.’

‘We starten met een intake, op basis waarvan we bepalen of wij de juiste partij zijn om passende hulp te bieden. We proberen de hulpvraag zo goed mogelijk in kaart te brengen door in gesprek te gaan met de ouders en het kind. Blijkt inderdaad dat wij ondersteuning kunnen bieden, dan gaan we zes weken observeren. Thuis, op school en op alle andere plekken waar het kind vaak komt proberen we zo goed mogelijk te doorgronden wat de achterliggende oorzaak van de uitdagingen is. Dat kan van alles zijn. Denk bijvoorbeeld aan een onstabiele thuissituatie, zoals een vechtscheiding of lage economische zekerheid. Of de ouders zijn minder sterk in hun opvoedingsvaardigheden. Maar het kind kan ook zelf moeite hebben met emotieregulatie, boosheid, faalangst of het meekomen met de structuur op school.’

‘Dat ging om een jongetje op een Rotterdamse school. Het jongetje woonde twee jaar in Nederland en zat op een reguliere school waar hij lastig mee kon komen. Zijn Nederlands was nog niet goed, wat het voor hem moeilijk maakte om zich verbaal uit te drukken. In zijn geval leidde dat soms tot uitbarstingen. Ik nam de casus over van een uitgevallen collega en het jongetje had al een aantal weken geen hulpverlening gehad. Toen ik betrokken raakte, merkte ik al gauw dat de school klaar was met de situatie. Ze leken bij mij vooral de bevestiging te zoeken dat de problemen bij het kind lagen en dat het kind naar een andere plek moest. Maar ik wilde de situatie goed observeren en mijn eigen conclusies trekken.’

‘Toen ik betrokken raakte, merkte ik dat er veel spanning was tussen de ouders en de school. De ouders wilden eigenlijk geen contact meer met school omdat ze zich niet fijn benaderd voelden. De school strafte de jongen en hij mocht alleen nog op school komen met hulpverlening, wat steeds moeilijker werd omdat de hulpverlening wegviel. Dit leidde ertoe dat het jongetje steeds meer thuiszat.. Hij wilde juist heel graag naar school, waardoor thuiszitten tot veel onrust leidde.’

Jolien merkte dat er behoefte was aan iemand die de twee partijen nader tot elkaar bracht, dus nam ze de rol van mediator op zich. ‘Ik probeerde de school en de ouders meer begrip op te laten brengen voor elkaar. Maar dat was erg lastig, want het vertrouwen was helemaal weg. Dit waren vaak geen fijne gesprekken omdat de school in de aanval ging en stelde dat het kind niet meekwam en agressief was naar andere kinderen. Ik observeerde dat gedrag niet en zag juist groei.’

Wat niet lukte, was om de jongen direct bij Horses & Co te plaatsen. ‘Ze hebben daar een wachtlijst, en wisten niet precies wanneer de jongen zou kunnen starten. Ik ben dus nog een keer met de ouders en school in gesprek gegaan om de situatie te bespreken en te verbeteren. Die werd alsmaar nijpender. School kwam bepaalde afspraken niet na. Zo mocht het kind op een gegeven moment nog maar twee ochtenden per week naar school, en alleen onder begeleiding van een hulpverlener van gro-up. Dat is zeker bij een kind dat een taalachterstand heeft echt veel te weinig. Ook was met de ouders afgesproken dat het kind werk mee naar huis zou krijgen, zodat thuis de ontwikkeling niet helemaal stil zou staan. In de praktijk gebeurde dat zelden tot nooit. Pas nadat ik er meerdere keren op had aangedrongen bij de school, kwam daar verandering in. Uiteindelijk heb ik ook de leerplichtambtenaar bij het gesprek betrokken. Samen hebben we ons hard gemaakt voor het kind en hebben we school zo ver gekregen om hun aanpak te veranderen.’

‘Niet lang na dat gesprek kregen we het mooie nieuws dat er bij Horses & Co een plekje was vrijgekomen. Ik ben aangesloten bij de intake om samen met de ouders het verhaal te vertellen en om er zeker van te zijn dat al hun vragen beantwoord zouden worden. Inmiddels zit hij er al even, en sturen de ouders af en toe een berichtje om te laten weten hoe het gaat. Hij is soms wel wat moe van de lange reis naar Horses & Co, maar over het algemeen is hij veel vrolijker en opgewekter. Ook laat hij duidelijke groei zien qua gedrag en taal. Dit is de eerste keer dat ik een dergelijke situatie heb meegemaakt en ik ben blij dat ik heb kunnen helpen. En ik vind het heel mooi om te zien hoe vriendelijk en dankbaar de ouders zijn. Ik heb ze op het hart gedrukt dat ze altijd contact mogen opnemen.’