Hoe een Rotterdams jongetje door jeugdhulpverlener Jolien de weg omhoog weer vond
Onze jeugdhulpverleners gaan altijd tot het uiterste om gezinnen zo goed mogelijk te ondersteunen. En soms leidt dat tot succesverhalen die te mooi zijn om niet te delen. Jeugdhulpverlener Jolien vertelde ons zo’n verhaal.
Hoe een Rotterdams jongetje door jeugdhulpverlener Jolien de weg omhoog weer vond
Elk kind is anders, elke ouder is anders en elke school is anders. De situaties en uitdagingen waarmee we ouders en kinderen als gro-up jeugdhulp helpen zijn daarom dan ook heel uiteenlopend. Dat vergt flexibiliteit van onze jeugdhulpverleners. Zij moeten hun aanpak bepalen op basis van wat ze zien en ervaren.
Gaat dat altijd perfect? Natuurlijk niet, dat is onmogelijk. Maar onze jeugdhulpverleners gaan wel altijd tot het uiterste om gezinnen zo goed mogelijk te ondersteunen. En soms leidt dat tot succesverhalen die te mooi zijn om niet te delen. Jeugdhulpverlener Jolien vertelde ons zo’n verhaal.
Toen ik betrokken raakte, merkte ik al gauw dat de school klaar was met de situatie. Maar ik wilde de situatie goed observeren en mijn eigen conclusies trekken.
Wat doe je precies bij gro-up, Jolien?
‘Ik werk als ambulant jeugdhulpverlener in de omgeving Rotterdam. Ik begeleid kinderen die een hulpvraag hebben. In mijn geval gaat het bijna altijd om kinderen waarbij schooluitval dreigt of al speelt. Mijn doel is om de kinderen en de mensen in hun omgeving zo goed mogelijk te begeleiden, zodat we de schooluitval voorkomen.’
Hoe ga je daarbij te werk?
‘We starten met een intake, op basis waarvan we bepalen of wij de juiste partij zijn om passende hulp te bieden. We proberen de hulpvraag zo goed mogelijk in kaart te brengen door in gesprek te gaan met de ouders en het kind. Blijkt inderdaad dat wij ondersteuning kunnen bieden, dan gaan we zes weken observeren. Thuis, op school en op alle andere plekken waar het kind vaak komt proberen we zo goed mogelijk te doorgronden wat de achterliggende oorzaak van de uitdagingen is. Dat kan van alles zijn. Denk bijvoorbeeld aan een onstabiele thuissituatie, zoals een vechtscheiding of lage economische zekerheid. Of de ouders zijn minder sterk in hun opvoedingsvaardigheden. Maar het kind kan ook zelf moeite hebben met emotieregulatie, boosheid, faalangst of het meekomen met de structuur op school.’
Wat waren de uitdagingen in de situatie van je succesverhaal?
‘Dat ging om een jongetje op een Rotterdamse school. Het jongetje woonde twee jaar in Nederland en zat op een reguliere school waar hij lastig mee kon komen. Zijn Nederlands was nog niet goed, wat het voor hem moeilijk maakte om zich verbaal uit te drukken. In zijn geval leidde dat soms tot uitbarstingen. Ik nam de casus over van een uitgevallen collega en het jongetje had al een aantal weken geen hulpverlening gehad. Ik wilde de situatie observeren en zo snel mogelijk gezamenlijk tot een goede oplossing komen.’
Hoe heb je de situatie aangepakt?
‘Toen ik betrokken raakte, merkte ik dat de relatie tussen de ouders en de school niet optimaal was. De ouders waren bang dat hun zoon een steeds grotere leerachterstand zou oplopen, terwijl school bang was niet genoeg aandacht te kunnen besteden aan de rest van de klas. Jolien merkte dat er behoefte was aan iemand die de twee partijen nader tot elkaar bracht, dus nam ze de rol van mediator op zich. ‘Ik probeerde de school en de ouders meer begrip op te laten brengen voor elkaar.’
Wat zag jij als de beste oplossing?
‘Het was voor mij wel duidelijk dat een terugkeer naar deze school er op de lange termijn niet in zat. Het kind was inmiddels aangemeld bij Horses & Co, een leerboerderij in Heerjansdam. Dat leek ons een plek waar de jongen beter tot zijn recht zou komen. De ouders kenden het schoolsysteem in Nederland niet goed, waardoor ze nog wat twijfels over Horses & Co hadden. Ik heb ze toen zo goed mogelijk uitgelegd waarom zo’n plek bij het kind zou passen. Dat ze daar veel beter kunnen inspelen op de wensen en uitdagingen van de jongen. Het lukte me uiteindelijk om ze te overtuigen.’
Wat niet lukte, was om de jongen direct bij Horses & Co te plaatsen. ‘Ze hebben daar een wachtlijst, en wisten niet precies wanneer de jongen zou kunnen starten. Uiteindelijk heb ik ook de leerplichtambtenaar bij het gesprek betrokken. Vervolgens hebben we gezamenlijk een aanpak bepaald.’
Wat is de situatie nu?
‘Niet lang na dat gesprek kregen we het mooie nieuws dat er bij Horses & Co een plekje was vrijgekomen. Ik ben aangesloten bij de intake om samen met de ouders het verhaal te vertellen en om er zeker van te zijn dat al hun vragen beantwoord zouden worden. Inmiddels zit hij er al even, en sturen de ouders af en toe een berichtje om te laten weten hoe het gaat. Hij is soms wel wat moe van de lange reis naar Horses & Co, maar over het algemeen is hij veel vrolijker en opgewekter. Ook laat hij duidelijke groei zien qua gedrag en taal. Dit is de eerste keer dat ik een dergelijke situatie heb meegemaakt en ik ben blij dat ik heb kunnen helpen. En ik vind het heel mooi om te zien hoe vriendelijk en dankbaar de ouders zijn. Ik heb ze op het hart gedrukt dat ze altijd contact mogen opnemen.’
