Kinderen leren groot worden door dingen te doen

Hoe het toeval je soms een handje kan helpen. Calvin van Heijningen (26) werkte al bij gro-up kinderopvang als pedagogisch medewerker. Bij een basisschool om de hoek kwam een vacature vrij voor onderwijsassistent. Zo ontstond uiteindelijk Calvins duobaan waarin hij ‘zijn kinderen’ in lessen en spel laat groeien.

Calvin deed de opleiding Sport en Bewegen. Hij wist nog niet welke richting hij ermee op wilde gaan. ‘Ik kon fitnessleraar worden, fysio gaan doen of in de buitenschoolse opvang gaan werken. Op een geven moment ben ik voor mijzelf dingen gaan wegstrepen. En zo kwam ik al snel uit bij het werken met kinderen op de buitenschoolse opvang (BSO). Dat ligt mij erg goed, merkte ik ook tijdens mijn stage. Kinderen komen altijd naar mij toe en ik vind het leuk om activiteiten met ze te ondernemen.’

Na de opleiding begon hij bij een BSO-locatie van gro-up. Daar merkte hij pas dat het pedagogische aspect hem heel erg trok. De cursussen en trainingen die hij volgde bevestigden dat nog eens. ‘Mensen denken wel eens dat je bij de BSO alleen maar met kinderen aan het spelen bent, maar er komt zoveel meer bij kijken. Je hebt contact met ouders, je hebt je voorbereidingen, administratie en natuurlijk veel verantwoordelijkheden. Het is daardoor heel erg uitdagend werk.’

Nu Calvin ook onderwijsassistent is, combineert hij de uitdaging bij de BSO met die in het onderwijs. Hij werkt in de ochtend met groep vier op de school en ‘s middags komt hij een deel van de leerlingen vaak weer tegen bij de opvang. Daar werkt hij zelfstandig met de middelste groep, de 5- tot 7,5-jarigen. ‘Ik vind het belangrijk om kinderen te leren om dingen zelf te doen. Ze kunnen het ook. Het is hun groep, hun lokaal. Dan moeten ze daar ook wat voor doen. Op school leren ze vreedzaam met elkaar om te gaan. Dan is het natuurlijk wel heel mooi om dat op de BSO in de praktijk te brengen.’

Groot leren worden doe je in alle opzichten, weet Calvin. Zo deden zijn ouders dat ook. Hij vindt het daarom leuk om nu die normen en waardes over te brengen op ‘zijn kinderen’. Dat is ook letterlijk vallen en opstaan. ‘Als een kind valt zeg je: kom weer opstaan. Het is al goed. Dan moet je juist niet in de knuffelmodus schieten, want dan gaan ze juist huilen. Dat is niet altijd nodig.’

‘Je hebt zo'n ongelooflijke vertrouwensband met de kinderen. Daarom vind ik dit werk ook zo leuk. Ze vertrouwen volledig op je en vertellen je daarom soms dingen die ze niet tegen anderen vertellen. Dat vind ik bijzonder mooi.’